به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»سیاست‌ورزی دولت تدبیر و امید خیلی سوررئال شده است. رئیس‌جمهوری که با شعار بلد بودن «زبان دیپلماسی» بر سر کار آمد، و دولت قبل و رقبای انتخاباتی‌اش را متهم به نابلدی تعامل با دنیا می‌کرد، از مردم می‌خواهد به جای انتقاد از دولت او، به امریکا «فحش» بدهند، و آدم می‌ماند که بخندد، گریه کند یا حتی فحش بدهد! هم او که فردی را در وزارت خارجه گذاشت که صریحاً گفته بود «تلاش می‌کنم کمتر از واژه دشمن استفاده کنم»، حالا می‌گوید: «انکار دشمن به نظرم ننگ است. انکار دشمن به ضرر کشور است.»
تراژدی ماجرا اینجاست که همین جریانی که اکنون دولت را در دست دارد، تا همین چندی پیش، منتقدان برجام را متهم می‌کرد که با تندروی‌های کلامی در برابر غرب و به ویژه امریکا، فرصت‌های برجامی را هدر داده‌اند و مانع از آن شده‌اند که دولت بتواند برجام را به ثمردهی اقتصادی برساند.
این تناقض و چرخش مواضع گرچه آشکار و پررنگ به چشم می‌آید، اما همه اشکالی نیست که در مواضع اخیر حسن روحانی در خصوص مقصر مشکلات اقتصادی کشور وجود دارد. روحانی می‌گوید: «تعجب می‌کنم مشکلات را می‌بینند و می‌دانند که بخش بزرگ مشکلات برای تحریم است، اما یک کلمه و جمله علیه امریکا حرف نمی‌زنند. بعضی‌های‌شان مدعی هستند ضدامریکایی هستند، اما وقتی چیزی گران می‌شود، یک فحش به امریکا نمی‌دهند، چون فحش خدشه‌دار می‌شود؛ فحش ویژه دولت است! فقط باید علیه دولت، مخصوصاً شخص رئیس جمهور فحش داد!»
آنچه روحانی می‌گوید، فراتر از تناقض، یک «خلاف واقع» آشکار است. او به خوبی می‌داند همچنان بلندترین صدا‌های ضدامریکایی کشور از اردوگاه منتقدان دولت شنیده می‌شود و همچنان سیاسیونی که معتقدند ظلم دولت امریکا به ایران، حداکثری و غیرقابل بخشش است، کسانی هستند که رأی‌شان در دو انتخابات ریاست جمهوری گذشته «حسن روحانی» نبوده است و همچنان کسانی که انتظار دارند دولت به جای چشم داشتن به ایالات متحده امریکا، به داخل تکیه کند، کسانی هستند که در این سال‌ها با حامیان روحانی مجادله کرده‌اند که «مرگ بر امریکا» شعار حقی است و باید بیان شود و همچنان آنانی که همواره – چه زمان ترامپ و چه زمان بایدن- بر طبل مذاکره با امریکا کوبیده‌اند، حامیان حسن روحانی هستند و همچنان کسانی که حتی برای واکسن کرونا هم اصرار بر امریکایی بودنش دارند، رسانه‌های حامی دولت هستند. او می‌گوید کسانی به دولت فحش می‌دهند و یک کلمه علیه امریکا نمی‌گویند، اگر می‌توانست و فقط یک مثال برای کلامش می‌آورد، شاید می‌شد او را به فرافکنی متهم نکرد!
از سویی، در مورد آنکه مقصر گرانی‌ها دولت ایران است یا دولت امریکا، بی آنکه به موضع خود در این نوشتار اشاره کنیم، جملاتی از روحانی را که در ماه‌های قبل از انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ بیان شده است، مرور می‌کنیم: «بخشی از مشکلات به تحریم‌های بین‌المللی بر می‌گردد، اما این موضوع هم به مدیریت داخلی کشور بر می‌گردد، چرا که یک مدیریت خوب می‌توانست جلوی تحریم‌ها را گرفته یا حداقل این تحریم‌ها را تقلیل کند.»، «همه ضعف‌ها و ناکارآمدی‌ها را نمی‌توان پای تحریم نوشت.»، «مگر از سال ۱۳۸۵ تحریم نشدیم، اما برای شرایط تحریم چه کار کردیم؟ آیا به فکر اقتصاد مقاومتی و برنامه‌ریزی برای این شرایط بودیم؟ دیگر دوران شعار دادن و درشت‌گویی گذشته است و مردم از بس حرف شنیدند خسته شدند.»
او چنان از موضع کسی که همواره خواهان مذاکره و برقراری تعامل با امریکا به موضع کسی که ناراحت از فحش ندادن به امریکاست، تغییر جهت داده که شاید اگر امریکا در ایران سفارتخانه‌ای داشت، به سبک حامیان امروزش در سال ۵۸، دستور تسخیر سفارت مربوطه را هم می‌داد و همه تعادلش را یکجا پای بالا رفتن از دیوار سفارت از دست می‌داد!
سبک سیاست او، اما نه رئال است و نه سوررئال؛ او سبک مواجی دارد که بیشتر منطبق بر جهت باد است. روزی که خود بر مسند قدرت نیست، مقصر گرانی‌ها مدیریت داخلی است و اینکه زبان دیپلماسی را بلد نیستند و روزی که او قوه مجریه را در دست دارد، آدرس مشکلات واشنگتن دی‌سی است و معترض که چرا به امریکا «فحش» نمی‌دهید!
