کدام خطرناک است؛ تفنگ بی فشنگ یا زخم نیرنگ؟

آمریکا دیشب اعلام کرد مکانیسم ماشه را به اجرا گذاشته است. دو نکته، درباره رفتار آمریکا و اروپا مهم است. آمریکا می گوید ماشه را چکانده است؛ اما در اسلحه او گلوله تحریمی نمانده که شلیک نکرده باشد.

تحریم های مالی، بانکی و نفتی که در دولت اوباما در قالب کاتسا و آیسا ریل گذاری و در دولت ترامپ اجرا شد، بسیار فراتر از تحریم های شورای امنیت بود و اروپا نیز در اعمال آنها همراهی کرد.

طی دهه گذشته، همواره درباره چگونگی اعمال تحریم ها، میان سیاستمداران آمریکایی بحث بود: این که برای تاثیر عمیق تر تحریم ها و تسلیم شدن ایران، تحریم ها را باید تدریجا افزایش داد تا آزار دهنده تر باشد؛ یا این که به شکل شوک و دفعتا اعمال کرد؟

خیانت بزرگی در بحبوحه فتنه سبز انجام شد. به گزارش لس آنجلس تایمز "نمایندگان برخی سران جنبش (فتنه) سبز به مقامات دولت اوباما گفتند تحریم ها باید تشدید شود و دفعتا و به شکل شوک هم باشد تا بتواند ایران را فلج کند". پس تحریم های فلج کننده از سال 90 تا 92 اعمال شد.

دولت ترامپ، بر پایه فشارهایی که دولت اوباما با تحریم و برجام انباشته بود، وسوسه شد کار را یکسره کند. بنابراین سال 97، فشار حداکثری (کاتسا و آیسا که بدیل تحریم های فلج کننده بود) را به اجرا گذاشت و همه تیرهای تحریمی را شلیک کرد.

موضوع بسیار مهم در این روند دو ساله، خباثت و خدعه اروپاست. آقای ظریف با همه خوش خیالی های گذشته اش، اذعان دارد اروپا یازده تعهد ضد تحریمی خود در برجام را زیر پا گذاشت.

آنها قراردادها را یکطرفه لغو کردند و خرید نفت را هم به صفر رساندند، به نحوی که تجارت چند میلیارد دلاری اروپا با ایران به چند ده میلیون دلار رسید. حتی آلمانی ها در دادن بنزین به هواپیمای ظریف کارشکنی کردند. ماجرای گله او از عدم امکان افتتاح یک حساب بانکی در لندن معروف است.

اروپایی ها ابتدا وعده دادند کانال SPV را برای امکان معامله نفت در برابر غذا و دارو راه اندازی می کنند! بعد از چند ماه فرصت سوزی مدعی شدند نمی توانند نفت ایران را بخرند اما حاضرند با راه اندازی کانال INSTEX، در ازای پول نفت فروخته شده ایران به دیگر کشورها، غذا و دارو بفروشند!

نفس این پیشنهادها، تضییع حقوق ایران بود؛ حتی طبق موازین شورای امنیت، کشور مورد تحریم، از تحریم غذا و دارو مستثناست و عراق در دوره تحریم، از حق فروش نفت در ازای خرید دارو و غذا برخوردار بود.

مطابق برجام و قطعنامه 2231، اروپایی ها متعهد بودند تحریم مالی، بانکی و نفتی را تعلیق کنند. و حالا که آمریکا قانون شکنی کرده بود، باید کنار ایران می ایستند، نه این که حتی به قاعده استثنا شدن "مبادله نفت در برابر غذا و دارو برای کشورهای مورد تحریم" عمل نکنند!

اما آنها، نه به تعهدات برجامی و نه وعده های هیچ و پوچ مثل اینستکس عمل نکردند. تنها کاری که کردند، تظاهر به موضع متفاوت در بیانیه ها بود؛ با تکرار این دروغ بزرگ که "ما همچنان در برجام می مانیم".

آنها پریروز همین کار را کردند؛ چون می دانند آمریکا ماشه تفنگ بی فشنگ را چکانده و ایران، اوج فشارها را از سر گذرانده است. اروپا و شورای امنیت مسئولیت دارند مقابل یاغیگری آمریکا بایستند و چون اراده این کار را ندارند،  واهی مرگ برجام را امضا کرده اند.

دولت ما نباید بیش از این، به زیستن با جنازه ای که هر روز ماندنش محیط را متعفن ترمی کند، ادامه دهد. زخم نیرنگ بسیار عمیق تر از تفنگ بی فشنگ تحریم است.

منبع : حامیان ولایت