دانستنی هایی از دنیای بازیگری / جستاری بر زیبایی شناسی

بازیگری یکی از مشاغل محبوب در سطح جهان محسوب می‌شود، بازیگری فارغ از شهرت و ثروتی که ممکن است برای فرد بازیگر به همراه داشته باشد، جهانی است که می‌توان در آن ایفای نقش در قالب شخصیت‌های مختلف را تجربه کرد.

در این بین اکثریت مواقع بازیگری به عنوان یکی از مشاغل سخت جهان محسوب می‌شود، شاید از دور برای بسیاری اینکه بازیگری اتفاقی سخت باشد، قابل لمس نباشد، اما اگر به صورت اصولی و به مفهوم واقعی به بازیگری نگاه کنیم، این هنر به واقع به تمرین، مطالعه، شهود و مطالعات فراوانی نیازمند است.

این مقاله از نقد پرفورمنس آرت آغاز می‌کند. سپس زیبایی شناسی آن را مطرح کرده و پس از آن، به بیان شاهد مثال هنر بدن در این شاخه می‌رود. دست آخر، تئاترتجربی از شاخه‌های مشترک پرفورمنس آرت و تئاتر مورد دقت قرار می‌گیرد.

نقد پرفورمنس آرت

هر ترکیبی از حیات زمینی، به محض دخالت انسان این قابلیت را دارد که به مدد نگاه جستجوگر او و پس از آن برخورد و در نهایت برتابیدن زیبایی شناسانه‌اش (عکس العمل متناسب درون – ذهنیتی آنی) در لحظه یک پرفورمنس آرت ثبت نشده باشد. چرا که انسان همواره در مسیر هر برون فکنی، تغییرات شدید فیزیکی دارد که در حالت بازی و قرارداد‌های از پیش تعیین شده و تمرین‌های پیاپی شاید آن‌ها را به فراموشی بسپرد.

هر چند که جنبش‌های اندیشگانی همواره از آن زمانی که ثبت شده‌اند وارد حیطه واقع گرایی علمی می‌شوند.

اولین تخته سیاه بشر، بدن اوست. انسان این زمان علاقه شدید به حذف قرارداد‌های بازی داشته و یک بار دیگر می‌خواهد جهان اطراف را از پس خود – ساخته‌هایش بشناسد. می‌خواهد برگردد و دوباره همچون دوران اولیه، همه چیز را با تخته سیاه خود بشناسد. پرفورمنس آرت نیز، علم اجرایی تصادم بدن است با دنبال کردن علل زیستی ذهنیت پیرامون و عبورکردن از گوهر مفهومی سایر هنر‌ها و اشیاء.

ره آورد این سازش، گوناگونی فعالیت‌ها، اعمال و رفتار زیبایی شناسانه (عکس العمل متناسب درون – ذهنیتی آنی) انسان است که قسمتی از چگونگی‌های زیستی پیرامونش را جدای از بازی‌های او شکلی از شناخت می‌دهد. این شکل‌گیری شناختی به هر صورت و از هر ذهنی بگذرد و آن ذهن در یک رفتار کنجکاوانه، ابتدا موفق به تصویر کردن این تلاقی شود؛ سپس با اشیا (فیزیک) ملاقات کند؛ دست آخر در تخته سیاه تصاویر بدنی نیز صورت زیست – فیزیکی به خود بگیرد، پرفورمنس آرت (صورت هنری – مفهومی اجرا و یا هر پروسه‌ای که منجر به ساخت می‌شود و در کار پیاده کردن سامانه تا تولید محصول کاملا موفق عمل کند) را به وجود می‌آورد.

به همین دلیل بسیار پرفورمنس آرت‌هایی که ثبت نشده باشند و بسیار از آن‌هایی که در خامه‌ی فیلم و عکس به ثبت رسیده باشند، اما قابلیت تکرار نداشته باشند.

بنابر این پرفورمنس آرت که درگیر با شکل گیری بدن انسان و ترکیب آن با سایر هنر‌ها در برابر هر رویدادی است، نیاز خاص خود را مبتنی بر بازگشت به صورت ابتدایی زیستن طلب می‌کند. این نیاز از آنجا که در هر نفرکاملا وجهه شخصی به خود می‌گیرد و بازگشت او به رویکرد‌ها و شناخت و نحوه برخورد او با جهان پیرامون اوست، در ترسیم جهان‌های خود از هر رویداد و بررسی چگونگی حیات آن نمونه‌ی مورد مطالعه، «شخصی» عمل می‌کند.

در واقع پرفورمنس آرت شخصی‌ترین روش در هنر‌ها از طریق پیگیری تأثیرت جهان مدلول‌هاست. در این جا نیز این جهان شخصی در ذهن تماشاگر- شرکت کننده و یا در تک عکس‌ها تثبیت می‌شود که خود نیز در فرایافت‌ها و رویکرد‌های جریان‌های زیستی و نه مشابه حیات، خود انگیختگی‌های خاص خود را داشته‌اند.

تمام این خود انگیختگی‌ها با دیدی معترضانه و غیر تجاری از حیات شخصی اجراگر است و نباید آن‌ها را با بازی‌های نمایشی و یا تمرین‌های بازیگر سازانه تئاتری اشتباه که در برخی کتاب‌های صرفا گیشه‌ای که در بازار می‌آید جا به جا کرد.

اما همان طور که در پایان همین مقاله به آن خواهیم رسید یکی از اصلی‌ترین موج‌های تئاتر قرن بیستم یعنی گونه تئاتر تجربی Exprimental Theatre در این حوزه به تثبیت می‌رسد و طبقه بندی می‌شود. از این رو در تئاتر که هنری است ترکیبی (مادر) و مکانی برای التقاط سایر هنر‌ها هر کسی با اعتماد و اعتقاد به شخصی دیگر به دیدار نحوه ثبت این اجرا توسط اجراگر – بازیگرانش می‌پردازد. اما در پرفورمنس آرت، می‌رود تا در یک مراسم شرکت جسته و حتی گاه دست به خطر بزند. از این حیث است که این هنر به چگونگی بیان فرد بستگی دارد نه به چه و نه به محتوای ادبی، اما به پرفورمنس (ضرورت) محتوی حقیقی ربط پیدا می‌کند.

منبع : حامیان ولایت